samotność… taka ładna

nie, nie i jeszcze raz nie

Ta galeria zawiera 3 zdjęcia.

autobus na lotnisko

Jadę w niedzielę rano autobusem na lotnisko, powieki jeszcze trochę ciężkie, ale wybudzam się na wybojach, w miarę jak oddalamy się od ulic chrzczonych na pamiątkę wielkich ludzi (Mahatma Gandhi i Ludwik Węgierski podali sobie ręce nad głową Królowej Jadwigi), a wjeżdżamy w te, które nazywał ktoś z atlasem dendrologicznym w ręce. Na Kasztanowej kwitną kasztany, wszystko się zgadza. Chętnie przeniosłabym się na książkową Sri Lankę, ale współpasażerka przede mną właśnie rozmawia przez komórkę. Jedna z tych, o których można się dowiedzieć wszystkiego, jeśli tylko nastawić uszy, a właściwie – jeśli ich nie zamykać. Zanim dotrzemy na lotnisko, znam kod dostępu do jej bloku i wiem, jak często mama powinna zmieniać kotu żwirek pod jej nieobecność. Sri Lanka byłaby ciekawsza, ale cóż – taki voyeuryzm-ecoutyzm też ma swój urok. Muszę kończyć, jestem już na lotnisku, mówi dwa razy do słuchawki, zanim naprawdę dotrzemy na lotnisko i się rozłączy.

 

przystanek, który zakwitł Wyspiańskim

ona / negatyw

Mijam ją codziennie dwa razy – idąc do pracy i wracając. Pewnie pracuje tam, gdzie mieszkam, i mieszka tam, gdzie pracuję.

Siedzę przy biurku, widok z okna to w 1/3 kartony, w 1/6 dźwigi i w 1/2 bure niebo, i próbuję sobie przypomnieć, jak wygląda. Próbuję i nie jestem w stanie. Jest pozbawiona znaków szczególnych, tak jak i ja. Mój idealny negatyw.

Zaczynam bawić się tą myślą, i wyobrażam sobie, że ona też patrzy zza nudnego biurka na nudny horyzont, pudła z logo sponsorów, pozdrawiają ją ramiona dźwigów na tle tego samego nieba o nieokreślonej barwie, kompletnie pozbawionej właściwości. Też zabija czas i próbuje o czymś myśleć, ale przygniata ją to niebo, ten kolor, pustka w głowie i tylko niepowiązane ze sobą strzępki myśli, jak strzępiaste chmurki, których tak bardzo na tym niebie brakuje.

migawki ze śnieżnych czasów

odcienie i olśnienia

„Każdy człowiek jest jedyny w swoim rodzaju, ale tylko dla jednego człowieka.”

(Martin Walser, „Zakochany mężczyzna”, przeł. R. Wojnakowski, wyd. Arkadia 2011)